شب های سرگشتگی

غم دل با تو بگویم که عزیزِ دل و جانی

نشود سیر شوم هر قدری هم که برانی

بخدا عاشق و زارم،بخدا چاره ندارم

چه کنم با غم و دلشوره و با این نگرانی

صنمی،لاتی،"عزایی"،هبلی،موتو کلاوی

همه شب با دل و عقلم غم دل کرده تبانی

دل و دلواپسی از نوع که دیوانه شد از غم

نشود حال دلم "به" چه کنم درد نهانی

ندهی بوسه که،از خود بکنی باز که بی خود

همه شب نیش زدی بر دل و جان نیش زبانی

سرگشته

شب های سرگشتگی...

شب های سرگشتگی...

تو حالم را نمی بینی کمی امشب که غوغاییست به خاکستر نشستم من ببین حالم تماشاییست به زندان رفته می داند غمِ دل را که زندان است کسی دیگر نمی فهمد نصیبم حسِ تنهاییست قسم بر جان شیرینم که هر کس عاشقی کرده در آخر دیده پایانش فقط یک دردِ تنهاییست خمارم درد دارم کاش مرفینم شوی یک شب دلم دلخسته از این حس تنهایی و شیداییست تو را دیدم کنارِ ساحلِ شهرم ولی تنها خودت امشب بگو با خود که این ها رسم لیلاییست به چشمش دیده هرکس درد پوتیفار تنها را جفا بی شک از آیین پر دردِ زلیخاییست سرگشته شب های سرگشتگی...

نازنینان شاعران را خوش دلی تقدیر نیست

هیچ کس مانند من هم با خودش درگیر نیست

در رفاقت،از رفیقم من شکستم بار ها

شب های سرگشتگی...